SBB — Live In America ’94

Sobota z SBB – odcinek XII.

To trochę zapomniana płyta. Album dokumentujący występy SBB w polonijnych klubach w Stanach Zjednoczonych ukazał się pierwotnie nakładem Radia Katowice (i chyba tylko w postaci kasety). Bardzo dobrze się stało, że i on doczekał się zremasterowanej reedycji.

Skład ten sam co na „Live 1993”, ale sam koncert jest już inny. Tam był Spodek, duża hala, kilka tysięcy osób – tutaj mamy niewielkie kluby (w New Jersey i Chicago), dużo mniej liczną publikę, więc i nastrój jest zupełnie inny. Bardzo kameralny, ciepły.

Co wcale nie znaczy, że brakuje tutaj rockowej ekspresji. Album zaczyna się od mocnego wejścia - „Follow My Dream”: znów uwypuklony funkowy puls, efektowna, trochę przypominająca styl Tony’ego Levina partia gitary basowej, dość stonowane partie instrumentów klawiszowych, fajne solówki Antymosa, wokalny duet Hryniewicz – Skrzek. W kolejnym utworze pojawia się jeszcze jedna osoba przy mikrofonie. Niejaka Kim. I w „Hung-Under” od strony wokalnej to ona dominuje. Zresztą ten utwór to taka mała, zapomniana perełka SBB. Ładna, subtelna fortepianowa ballada, zwieńczona ładną, bardzo stylową solówką gitarową, z uroczymi wielogłosami wokalnymi. Podobne wielogłosy pojawiają się też w „Singer Oh Singer”. W ogóle Hryniewicza częściej tu słychać, niż poprzednio. Choćby w „Erotyku”, znów płynnie przechodzącym w „Welcome Warm Nights And Days”.

Oprócz dzieł Skrzeka, na płycie mamy także dwa utwory Antymosa. „Drzewo oliwne” to fajna, nieco jazzująca kompozycja instrumentalna, zbudowany na ładnej partii gitary. Również jazzowe (czy może bardziej smoothjazzowe…) korzenie ma „Basie”. Możemy też posłuchać, jak SBB gra blues-rocka („Swinging Blues SBB”), albo… właśnie – „Oak Theatre” opisane jest co prawda jako dzieło Skrzeka, ale to bardziej zespołowy jam, oparty na motywie „Third Stone From The Sun” Jimiego Hendrixa, znów z rozszalałym Ruskiem.

Fajny koncert. Głównie z uwagi na bardzo kameralną atmosferę. Może nieco brakuje tu szalonej ekspresji, typowej dla SBB lat 70., ale te nowe brzmieniowe szaty SBB lat 90. mają swój urok. Mnie ta płyta w każdym razie się podoba.

Za tydzień: Sobota z SBB – odcinek XIII. Czyli zmieniamy skład, zmieniamy koncepcję i śpiewamy o miłości. Na żaglówce.