Metheny, Pat — What's It All About

Ten genialny gitarzysta lubi zaskakiwać swoich fanów, a przy tym wciąż szuka nowych muzycznych pomysłów, czego znakomitym przykładem jest wydane przed rokiem rewolucyjne Orchestrion. W oczekiwaniu na kolejny album Pat Metheny Group otrzymaliśmy kolejny projekt solowy. Tym razem po raz pierwszy w swojej długiej, ponad czterdziestoletniej karierze wziął na warsztat wyłącznie czyjeś kompozycje. Sam muzyk przyznaje, że z takim pomysłem nosił się od dawna, ale zawsze pojawiało się „coś” innego.

Gitarzysta wybrał dziesięć szczególnych dla niego utworów, często tych, które słyszał jako dziecko, nastolatek, piosenek na których się po prostu wychował tudzież grał je szlifując swój gitarowy warsztat. Sposób nagrywania najnowszego dzieła przypomina ten z czasów One Quiet Night z 2003 roku. Oba maja zresztą bardzo podobną szatę graficzną. What's It All About Metheny nagrywał też siedząc samotnie, głównie wieczorami i nocami w swoim prywatnym studiu w Nowym Jorku. Wirtuoz brzmienie utworów oparł głównie na dźwiękach gitary barytonowej, w kilku przypadkach sięgnął też po gitarę akustyczną oraz piękną pod każdym względem 42-strunową gitarę Pikasso. Tak było w otwierającym nowy album „The Sound of Silence” Paula Simona. Gitarzysta jest wielkim miłośnikiem twórczości Paula Simona, a w swoją interpretację tego jakże znanego utworu tchnął nowe życie i wydobył z niej jeszcze więcej piękna, uroku, melodii… Pod koniec lat sześćdziesiątych zespół  The Association wylansował przebój „Cherish”, który znalazł się na omawianym wydawnictwie jako drugi. Gitarzystę zainspirowały w nim partie harmonii wokalnych, które przełożył na dość skomplikowane akordy. Po „Cherish” słyszymy ulubioną balladę Pata – „Alfie” Burta Bacharacha zagraną w sposób niezwykle delikatny, subtelny. Kolejną kompozycją jest dynamiczny i instrumentalny utwór „Pipeline” z 1963 roku zespołu The Chantays, który podobnie jak w oryginale, tak i w tej interpretacji stał się prawdziwym i energetycznym przebojem. Niestety definicja słowa „przebój”, czy nawet „hit” od lat ’60 diametralnie się zmieniła. To były czasy, kiedy liczyła się po prostu muzyka oraz melodia i harmonia. Niby pozornie proste rzeczy, a dzisiaj niestety tak rzadko osiągalne – zwłaszcza w muzyce popularnej.

Zapierające dech w piersiach jest wykonanie jednego z popularniejszych utworów bossa novy – „The Girl From Ipanema” (tutaj „Garota De Ipanema”). Słyszałem wiele interpretacji tej kompozycji, a ilości powstałych wykonań nie sposób jest policzyć (są jej setki, jeśli nie tysiące). Pat oczywiście zagrał ją po swojemu, z zupełnie świeżym podejściem. Wyróżnia się w szczególności spowolnionym tempem. Każdy utwór z What's It All About jest taką małą-wielką perłą.
Najnowszy album zamyka zagrane na gitarze wyposażonej w nylonowe struny „And I Love Her” duetu Lennon/McCartney. Piękna pointa tej trwającej niecałą godzinę akustycznej wędrówki. Zresztą pojawienie się utworu The Beatles w ogóle mnie nie dziwi, gdyż muzyk niejednokrotnie podkreślał swą fascynację tymi czterema muzykami z Liverpoolu.

Nie są to zwyczajne covery, proste i chwytliwie zagrane przeróbki, lecz genialne, mistrzowskie aranżacje klasyków, które dzięki temu muzykowi, jednemu z najznamienitszych współczesnych gitarzystów zyskały nowe, piękne brzmienie. Zresztą w przypadku takiego nazwiska słowo „tandeta” nie wchodzi w ogóle w rachubę. On nie musi się z nikim ścigać, nagrywać albumów na akord, nie wisi nad nim widmo idiotycznych kontraktów. To nie jest ten format artysty, Pat tworzy wtedy, kiedy ma ochotę i nagrywa to, co chce. What's It All About nie jest płytą stylistycznie lekką, przyjaźnie popową, którą możemy włączyć sobie bez zobowiązań. Jest to album niezwykle intymny i wbrew pozorom odbieram go, jako dzieło bardzo osobiste.
Dzięki szerokiej skali dźwięków, jakie pozwala uzyskać gitara barytonowa, Metheny zmienił harmonie znanych przebojów. To samo dotyczy unikatowego brzmienia gitary Pikasso. Tutaj słowa podziękowania należy skierować pod adresem słynnej kanadyjskiej lutniczki Lindy Manzer, która kilka lat temu wykonała specjalnie dla tego gitarzysty te dwa niezwykłe instrumenty. Bo bez nich nie byłoby takiego brzmienia tych oraz innych kompozycji Pata. Nowe wersje utworów wymagają nawet chyba więcej zaangażowania od słuchacza niż ich oryginalne wersje. Warto poświęcić im sporo uwagi, a albumu pięknie się słucha w letnie wieczory, szczególnie iż tegoroczna aura specjalnie nas nie rozpieszcza, co w tym przypadku dodaje tylko uroku.