Black Noodle Project, The — And Life Goes On

Projekt Czarna Kluska, bo tak śmiesznie brzmiałaby po przetłumaczeniu nazwa paryskiej formacji The Black Noodle Project, rozpoczął działalność 2001 roku. Sterem, żeglarzem i okrętem grupy był wtedy Jérémie Grima (gitara/wokal) – jej jedyny członek. Obecnie The Black Noodle Project to zespół w pełnym tego słowa znaczeniu. Oprócz Jérémiego tworzą go: basista Anthony Leteve, klawiszowiec i wokalista Matthieu Jaubert, perkusista Franck Girault oraz gitarzysta Sébastien Bourdeix.

Niedawno ukazał się krążek Play Again. To już trzecia płyta grupy, ale ja chciałbym poświęcić kilka słów jej poprzedniczce zatytułowanej And Life Goes On, a wydanej w 2005 roku. Właśnie ją można uważać za debiut „kluskowych”, gdyż to właśnie na niej zaistnieli jako zespół, a nie jednoosobowy projekt (tak nagrany został album Dark Smiles z 2003 r.).

Tych, którzy po grupie pochodzącej znad Loary spodziewali się francuskojęzycznego wokalu, na wstępie uprzedzam, że go nie usłyszą. Na And Life Goes On dominuje język wyspiarzy zza kanału La Manche. Stamtąd pochodzi także zespół, który muzycy The Black Noodle Project uważają za swoją inspirację, mam tu na myśli Pink Floyd.

Wpływ twórców The Dark Side On The Moon na dźwięki składające się na drugą płytę młodej paryskiej formacji jest dostrzegalny, ale nie jest on tak wyraźny jak chociażby na pierwszych płytach niemieckiego RPWL czy ostatnim krążku Dyonisos (zresztą bardzo ciekawym).

And Life Goes On tworzy 11 kompozycji składających się na 60 minut art rockowych dźwięków. To album zadumany, kompozycje są w przeważającej części stonowane, bardzo melodyjne. Utwory utrzymane są na solidnym poziomie, nie ma żadnych „upychaczy” – pojawiają się za to „łkające” gitarowe solówki, jest też solo na saksofonie w Do It Alone. Często słychać dźwięki akustycznych gitar, chociażby w balladach Do It Alone, Where Are U? W tym drugim utworze zwraca uwagę ujmujące wykorzystanie wiolonczeli.

Na And Life Goes On nie brakuje też floydowych smaczków, chociażby w postaci pamiętnego bicia serca, które Francuzom posłużyło jako pomost między posiadającym chwytliwy refren utworem Somewhere between there and here a świetną instrumentalną kompozycją Lost I miss you.

Muszę przyznać, że bardzo lubię także drugą kompozycję instrumentalną. Krótkie, subtelne klawiszowe Interlude posiada miły, kojarzący się z Anathemą z okresu Eternity (a idąc dalej oczywiście… z Pink Floyd) klimat. Na płycie znajdują się także nieco mocniejsze brzmienia, wystarczy posłuchać Where Everything Is Dark, aby się o tym przekonać.

Zwolennicy delikatnie zanurzonego we floydowej spuściźnie, klimatycznego grania z pewnością nie będą płytą And Life Goes On zawiedzeni. The Black Noodle Project to formacja, która tworzy muzykę przygotowaną przede wszystkim dla nich, choć myślę, że może ona spodobać się także odbiorcom o nieco innych gustach.

Udany, bardzo spójny, album.