Lubię takie płyty. Z pewnym kontekstem, tłem, historią. Może niedługą, ale czyniącą wydawnictwo czymś nietuzinkowym. Czymś, co warto mieć. Przypomnę, że trio Meller Gołyźniak Duda to taka nasza rodzima muzyczna sensacja, która dwa lata temu dosyć niespodziewanie zadebiutowała albumem Breaking Habits. Trzy muzyczne osobowości, które w jednym projekcie postanowiły pójść jakże odmiennymi dla siebie ścieżkami…

Live jest zapisem dosyć wyjątkowego koncertu. Bo gdy wydawało się (po ciągłych pytaniach o szanse na wspólne koncerty), że wszystko zamknie się w ramach studyjnego projektu, artyści pojawili się na scenie inowrocławskiego Teatru Letniego, gdzie 26 sierpnia 2017 roku, w ramach jubileuszowej edycji festiwalu Ino – Rock zagrali swój pierwszy i jak do tej pory jedyny koncert. I już chociażby z tego powodu, jest w tym coś historycznego. Bo nawet jeśli jeszcze kiedykolwiek muzycy wyjdą razem na scenę i utrwalą to dla potomności, ta zapisana chwila z sierpnia ubiegłego roku zawsze będzie tą pierwszą.

Z pozoru to zwykły koncert, po niezbyt słyszalnej publiczności, można wręcz rzec, że kameralny. Do tego nieprzynoszący jakichś wielkich zaskoczeń, wszak artyści odgrywają, w innej kolejności, prawie wszystkie kompozycje ze wspomnianego debiutu. Prawie, bo nie zabrzmiał wówczas rozpoczynający płytę Birds Of Prey.

A jednak jego siła tkwi w wykonaniach. Muzyka tria niejako z założenia miała być surowa, wręcz brudna i wolna od przesadnego kombinowania. I ten zapis to fantastycznie uwypukla. Tylko trzech facetów, między którymi słychać tę iskrzącą chemię. Fajnie pulsująca i świetnie słyszalna sekcja rytmiczna (Duda, Gołyźniak) tworzy naprawdę mocne tło pod „opowiadającą” cały czas w różnych klimatach gitarę Mellera. Dzięki temu wszystko to brzmi chyba jeszcze bardziej energetycznie, przestrzennie i naturalnie, niż na wspomnianym debiucie. Bo nad całością, dzięki psychodelicznym odjazdom, unosi się duch improwizacji. I nie szkodzi, że w większości numerów muzycy trzymali się studyjnych wersji, bo jeszcze większą frajdę sprawić może odnajdywanie przez słuchaczy brzmieniowych smaczków i odmienności. Tych ostatnich jest najwięcej w Against The Tide rozszerzonym do ośmiu minut, zainaugurowanym basową figurą Mariusza Dudy i zwieńczonym tu dodanym psychodelicznym ogonem. Największe wrażenie robi na mnie wersja (paradoksalnie ciut krótsza) Floating Over wprawiająca w drugiej części w autentyczny trans. No ale to rzecz równie udana na studyjnym dysku.

Cóż, to obowiązkowa pozycja dla tych, którzy byli tego słonecznego popołudnia w inowrocławskim Parku Solankowym. Dla innych, nawet tych nieznających MGD, też powinna być gratką pokazującą artystyczną niebanalność tego projektu.