Sylvian, David — Alchemy (An Index Of Possibilities)

Krótkie, rwane śpiewy w jakichś językach, co pewnie wymrą za wiek lub dwa, przytłoczone wizją świata ograniczającego się do anglo / hiszpańsko-języcznych naleciałości. Uderzenia perkusji, powtarzające się niczym mantra mnicha przeżywającego swoją wiarę na nowo. I wywołujące dreszcze odgłosy instrumentów, co do których nie można mieć pewności, jak faktycznie wyglądają. Oto cała próba scharakteryzowania składającego się z trzech części rozbudowanego utworu Words With The Shaman. Pierwsza część, taka właśnie jak opis powyżej wprowadza nas w świat wykreowany przez Davida Sylviana i Ruichi Sakamoto. Incantation to głównie rytm, wparty brzmieniem gitary, a Awakening wieńczy całość, zbierając w jedno motywy, pojawiające się zarówno w części pierwszej, jak i drugiej.

 

Następujące po sobie Preparations For The Journey i The Stigma Of Childhood to zupełny minimalizm. Ambientowe dźwięki, jakbyśmy to dziś powiedzieli, wiodą nas w świat pełen kształtów nierzeczywistych i zupełnie nie do ogarnięcia dla zwykłego człowieka. Trudno ze zdaniem artysty polemizować, bo każda nuta, jaka pojawia się w tych nagraniach ma znaczenie dla właściwego odbioru muzyki. Nie da się tego albumu przesłuchać pobieżnie, licząc, że jeden raz podczas gotowania obiadu wystarczy do wyrobienia sobie zdania. O nie – tak łatwo nie będzie. By docenić pojedyncze dźwięki akustycznej gitary, wsparte frapującym brzmieniem instrumentów klawiszowych, trzeba czasu, zapamiętania i przede wszystkim spokoju. Ale warto te chwile poświęcić Sylvianowi – odwdzięczy się wam pozytywnymi emocjami, jako to tylko on potrafi.

 

Kolejny, przedostatni na płycie A Brief Conversation Ending In Divorce to w gruncie rzeczy ilustracja do filmu, jaki pewnie każdy z nas przynajmniej raz w życiu oglądał na lekcji fizyki lub chemii. Jakieś brzdąknięcia, chaotycznie pozornie potraktowany fortepian czy instrumenty klawiszowe brzmiące, jakby dwuletnie dziecko po raz pierwszy przy nim usiadło. Taki oto obraz maluje artysta, a wszystko po to, by opatrzyć go znamiennym w sumie tytułem obrazującym  przykład rozmowy dwojga ludzi.

 

I na koniec – Steel Cathedrals – prawie dziewiętnastominutowe monumentalne dzieło, które przywodzi nam na myśl w pierwszej chwili bezmiar kosmosu. Jakieś szlaki pomiędzy galaktykami, które przemierzane przez samotnych badaczy otaczają malutki ludzki umysł tęsknotą za towarzystwem, śmiechem dziecka, brzęczeniem pszczół i szumem morza. Za tym wszystkim, czego nie sposób przypomnieć sobie w bezwzględnej ciszy kosmicznej pustki. I te długie minuty przerywa nagle skowyt flugelhornu, tak przejmujący i paraliżujący, aż zapiera dech. Jej śpiew, jak nagle wybucha, tak samo gwałtownie się urywa i znowuż pozostajemy w samotności, wspieranej przez rytmiczne uderzenia perkusyjnych instrumentów, imitujących metaliczne odgłosy pracy nieodgadnionej maszynerii. Aż wreszcie w finale, jak gdyby nigdy nic niesie się znowu płacz flugelhornu. Równie, jak poprzednio chwytający za serce, a może nawet bardziej, bo jej brzmienie nadchodzi z większym liryzmem i mniej gwałtownie.