Made Of Hate to nie tak już młody zespół z Warszawy. Powstali w 2007 roku i od tego czasu zdążyli m.in. supportować Iron Maiden na koncercie na warszawskiej Gwardii. Out Of Hate to trzecia płyta grupy, a zarazem następca nagranego dla AFM Records w 2010 albumu Pathogen, który został całkiem dobrze przyjęty przez krytykę i fanów.

Out Of Hate jest pełen trashowego, nieco drive’owego, ale też melodyjnego heavy rocka, zahaczającego o metal. Zdecydowanie brakuje mi takiego grania na naszym rodzimym podwórku. Nie jest to obecnie muzyka popularna, bardzo trudno się z nią przebić, ponieważ słuchacze albo dawno uciekli do dużo cięższych klimatów, albo próbują się odnaleźć w nowej indie-pop-rockowej rzeczywistości. Made Of Hate idzie swoją ścieżką, skazując się na niewielką, ale szczerą popularność. I za to tylko już należą się duże gratulacje.

Brzmią te słowa trochę kurtuazyjnie, ale muzyka prezentowana przez Made Of Hate to naprawdę kawał dobrego grania. Sekcja rytmiczna jest dynamiczna, pełna wyczucia i odpowiedniej mocy. Radosław Półrolniczak nie męczy swoim śpiewem, a jednocześnie na pewno zadowoli zarówno fanów growlu, jak i bardziej melodyjnego śpiewu hard rockowego (bez fajerwerków, ale idealnie skrojonego do granej przez grupę muzyki). Prawdziwą gwiazdą jest jednak Michał Kostrzyński i jego gitara. Kiedy trzeba chowa się w tle i pozwala wykazać się innym muzykom, samej melodii, bądź „nawijce” jakże bliskiej najlepszym dokonaniom takich zespołów jak Metallica, Childern of Bodom etc. Gdy jednak nadchodzi moment solówki, Michał bryluje i pokazuje, że jest wyśmienitym gitarzystą. Słucha się ich z wielką przyjemnością!

Od strony technicznej płyta jest niezła, ale słychać pewne mankamenty. Szczególnie brakuje w dźwięku przestrzenności, przez co nie do końca można poczuć ścianę dźwięku generowaną przez instrumenty. Być może jest to wina masteringu, ale też po prostu jest to muzyka bardzo koncertowa. Tłumy będą zadowolone. Okładka i grafika albumu jest wręcz fatalna – mało atrakcyjna i kiepska jakościowo.

Reasumując, nie jest to dzieło wybitne, nie wzbudza ogromnego zachwytu, ale Out Of Hate jest pełne porządnego grania, okraszonego dobrymi solówkami. Jako, że takiej muzyki jest współcześnie coraz mniej, trzeba szanować i doceniać to co jest. A w tym wypadku jest do tego naprawdę dobrze.