Jethro Tull — Live At Hammersmith ’84

Piątek z Agronomem – odcinek XXIII.

W roku 1990 Ian wojażował sobie z czeredką po świecie, promując „Rock Island” i powoli szykował nowe utwory, a tymczasem 10 grudnia fani dostali do rączek gwiazdkowy prezent. Mała wytwórnia Raw Fruit Records na podstawie umowy z BBC zaczęła wydawać na płytach różne archiwalne koncerty, zarejestrowane dla potrzeb emisji w BBC właśnie: jedną z pierwszych pozycji były fragmenty trzech koncertów Jethro Tull w sali Hammersmith Odeon z września 1984.

Repertuar płyty jest przekrojowy: jest tu i spora reprezentacja zespołowych klasyków, i fragmenty nowocześnie brzmiącego, ostentacyjnie elektronicznego „Under Wraps” (pierwszy z trzech koncertów w Hammersmith odbył się 7 września, w dniu premiery tejże płyty – zresztą na samym początku Ian zachęca zebranych fanów do jej zakupu), i ustawiony pośrodku „Pussy Willow” – zaaranżowany nowocześnie, ale zachowujący tradycyjnego ducha Jethro. I tu pojawia się pewien problem z „Live At Hammersmith”: klasyczne kawałki w rodzaju „Too Old To Rock ‘n’ Roll…” (zwieńczonego finałem „Thick As A Brick”) zagrano w formie dość wiernej oryginałom – nie ma tu unowocześniania na siłę, czasem Vettese popisze się bardziej wyeksponowaną partią syntezatora, czasem brzmienie gitarowej solówki przypomni, że mamy już połowę lat 80., ale generalnie jest to stare, dobre Jethro; natomiast kawałki z „Under Wraps” zagrano… również bardzo wiernie oryginalnym wersjom. W efekcie dostajemy najpierw ładne, tradycyjne, po jethrowemu pachnące szkockimi wrzosowiskami, ciepłe „Hunting Girl”, a zaraz potem przesycone elektroniką i syntezatorowym chłodem „Under Wraps #1” i na dokładkę „Later That Same Evening” z elektroniczną perkusją – i jedno z drugim ni chuchu się nie przegryza: wielka szkoda, że Ian nie próbował przearanżować piosenek z „Under Wraps” bardziej rockowo, bardziej tradycyjnie – a chwilami aż się o to prosiło. A potem jest jeszcze „Pussy Willow”, zagrane z jajem, z rockowym biglem – gdyby tak zagrano „Under Wraps #1”, byłoby o niebo lepiej. Do kompletu mamy jeszcze „Living In The Past” – należycie wyciszone, delikatne, subtelnie wzbogacone nienachalną elektroniką – i czadowe, dynamiczne wykonanie „Locomotive Breath” (fragment otwierający całość, opisany jako instrumentalna wersja, to taki elektroniczny dżingiel oparty na motywie z „Lokomotywy”).

Po latach „Live At Hammersmith ‘84” to taka trochę ciekawostka: daje co nieco pojęcie o tym, jak skład z Perrym i Vettesem wypadał na żywo, ale… to wcielenie zespołu jak najbardziej zasługuje na udokumentowanie obszerniejszym albumem koncertowym. Na pewno można posłuchać, ale specjalnych rewelacji tu nie ma. Równo 9 miesięcy po wydaniu „Hammersmith” pojawił się za to kolejny pełnowymiarowy album Jethro. Jak Ian Anderson rozpoczął dekadę lat 90. – o tym za tydzień.