McKennitt, Loreena — An Ancient Muse

Ostatnie promienie ostrego lipcowego słońca tańczą na łagodnych falach Bosforu. Zamglone od gorąca powietrze powoli się przerzedza, a dziesięciomilionowe miasto powoli zanurza się w półmroku, gdy ogromna złocisto-pomarańczowa kula chowa się za budowlami położonej na wzgórzach metropolii. Zatłoczone i pogrążone w zgiełku ulice wciąż tętnią gwarem rozmów i nawoływaniami handlarzy przeplatanych nieustannymi trąbkami klaksonów. Gdzieniegdzie słychać jeszcze stukot pracy ostatnich robotników budowlanych, niezmordowanie wbijających pale pod kolejne rusztowania luksusowych hoteli. Wkrótce jednak rozlegnie się – z początku drażniący ucho zwykłego europejczyka – głos mułły nawołujący do wieczornej modlitwy. Gdy ta dobiegnie już końca, w słuchawkach popłynie anielskie Incantation Loreeny McKennitt…

 

I otworzą się na oścież bramy Stambułu, a zapach orientu wypełni przestrzeń dookoła. Granatowe niebo zamruga milionami maleńkich oczek, a mocny wiatr od morza przegoni ostatnich chłopców sprzedających za dnia kojącą pragnienie wodę. Przynajmniej do północy rozchodzić się jeszcze będzie woń pieczonej kukurydzy czy kebabów, ale niewiele później po pustoszejących ulicach zaczną przemykać prymitywne wózki i karawany zaprzęgnięte w umęczonych codziennym trudem sklepikarzy. Na krótki odpoczynek zamilkną ptaki, aż będzie można dosłyszeć szum otoczonych parkową zielenią fontann. Tętniący rytm ulicy zatonie w cudnej melodii egzotycznych instrumentów, a wyraźnie chłodniejsze już powietrze zatańczy poezją cichych śpiewów i nawoływań. O smutnej prozie dnia codziennego przypomni tylko stłumiony płacz zagubionych dzieci, skulonych gdzieś w cieniu potężnych meczetów, z ufnością ale i przestrachem wyczekujących nastania świtu.

 

A świt nad marmańskim morzem budzi się wcześnie, łagodnie rozpościerając brzask, w spotkaniu z którym czar nocy uleci jak Pieśń Penelopy… Jeszcze tylko leciutka bryza przygasi palone nad brzegiem ogniska, a krzyk podrywających się do lotu ptaków rozniesie się po falującej wodzie. Jeszcze tylko róg srebrzystego księżyca skryje się mlecznym światłem za horyzontem frygijskiego nieba. I noc przeminie niemal tak szybko, jak podróż mostem łączącym Azję z Europą, który zrazu wydaje się być początkiem Drogi Bez Końca.

 

Taaak… Tej płycie nie brakuje uroku ani czarownych melodii; zapachu wieczornych świec ani smaku kurzu zebranego podczas całodziennej wędrówki. Niemniej do końca nie przekonuje, nie pozwala na dobre rozwinąć skrzydeł wyobraźni. Czy to wskutek nadmiaru celtyckich wycieczek zbaczających z początkowo obranego szlaku? (tak, zdaję sobie sprawę, co jest domeną Loreeny) A może przeszkadza zbyt „filmowy” charakter tego materiału? – jako ścieżka dźwiękowa nadawałby się zapewnie wybornie. Albo to nieodparte wrażenie, że im bliżej końca, tym Antyczna Muza czerpie natchnienie z dokonań poprzedniczek, a źródło orientalnego konceptu wyschło nazbyt szybko? A może to fatum niedoścignionego ostatnimi czasy „Aerial” Kate Bush? Na te pytania nie znają odpowiedzi nawet najstarsi ajatollahowie, ale zapewne każdy z Was potrafi odpowiedzieć sobie sam…