T — Voices

po tak wyczerpujących i kompletnych informacjach oficjalnych wcale na miejscu zdaje się być pytanie, kim jest t... tym razem fenomen niepozornych objawień polega na tym, by nic się nie zmieniło - wydanie drugiego albumu (debiutancki „naïve” z 2002 r.) rejestry osobowe zapełnia z wyraźnym trudem… spróbujmy inaczej...

 

 

patrząc na okładkę t jest ani chybi paranoikiem, czy może schizofrenikiem... bardziej uczonych w piśmie i terminologii proszę o samodzielne wystawienie właściwej diagnozy... kontynuując watek graficzny: postacie niewątpliwie ludzkie cierpią bliżej nieokreślone katusze, zapewne wywołane wewnętrznymi rozterkami, tudzież wspomagane czynnikami zewnętrznymi... sceny u progu domu, u drzwiczek pralki, czy przymuszanej kąpieli w o wiele przymałej balii – estetycznie nie zachęcają... jakie to szczęście, że po okładkach płyt nie kupujemy...

 

zgodnie z oczekiwaniami t jest również muzykiem, na dodatek samodzielnym... wszystko sobie sam obmyślił, sam zaaranżował, sam napisał, sam nagrał, sam namalował, u siebie w domu, na swoim podwórku... wszystko sobie sam... pewnie i płytę by sobie sam wydal, ale zlitował się dobry wujek Galileo i postanowił partycypować... i cześć mu za to i chwała, bo t w zawołanie szerzej słyszalnym głosem włożył sporo wysiłku... że wszystko sam napisał i wyśpiewał to się zdarza, nawet najbardziej towarzyskim – ale ile on tego napisał!! niektórym na 3 płyty by wystarczyło, może nawet podwójne! gaduła t w szwajcarii mieszka – dziwne ma mysli ten nasz koleżka...

 

słowa, dźwięki, postaci... gdzie i czy jest początek?... jest kobieta, jest mężczyzna, jest glos... choć po pierwszych taktach nie można być stuprocentowo pewnym, do kogo należy i czy rzeczywiście do rodzaju ludzkiego... dochodzi wcale nie z podziemi i nie z oddali, raczej niepokojąco blisko... nieśmiałe łkanie z dna studni czy niedomkniętej piwnicy... chłód, mrok, a w powietrzu zapach deszczu...

 

 

po przebudzeniu glos powoli się okrzepia... nabiera wyrazu, mężnieje... ale pewności w nim nie ma, ani krzty radości czy choćby ciepłej barwy... a barw ma wiele, bo i wiele jest głosów, ale gdy w sierpniu zaczyna się jesień, to chłód przenika głęboko... wiosna kiedyś przyjdzie, ale czy akurat w tej historii?...

 

 

w otchłani ludzkiego wnętrza rodzą się stworzenia różne... o przetrwanie walczą w bólach, więc na przetrwaniu poprzestać nie zamierzają... zawzięcie torują sobie drogę do lepszego świata, rozdzierając otaczające zewsząd kurtyny ciemności... wszystko by tylko wydobyć się na powierzchnię, zaczerpnąć nowych sil i przybrawszy zwiewny uśmiech odważnie spojrzeć prosto w słońce... gdzieś głębiej skrywa się strach, ale żądza poznania jest silniejsza... wkrótce przeminie ostatni skrawek ciszy, tak potrzebnej by się zadumać i wszystko przemyśleć... wytrwać w pustce, a potem frunąć wysoko jak tylko się da, by przebić niebo...

 

 

kobieta i mężczyzna... powód że trudno o prostszy... i trudniejszy zarazem... tyle ich łączy, tyle ich dzieli... o jedno spotkanie za mało, o jedno rozstanie za wiele... klątwa czasu – pytania bez odpowiedzi, odpowiedzi bez pytań... przerzucanie w myślach obrazów, stany depresyjne, chodzenie po ścianach... bycie samemu ze sobą – niestety...

 

 

wyraz oczu nie oddaje lat, przez które patrzą... stare rany broczą, w zapomnieniu zostawiając uśmiech dawnych chwil... tylko lustro odbija refleksy minionych dni – czy te będą już tylko smutniejsze?... jak długo można ze strachem i wstydem wyczekiwać szeptu własnego oddechu?... aż tłumiony wyrwie się krzykiem i uleci w ciszę nocy?... o wiele inaczej jest żyć samemu, gdy się do tego nie przywykło... a może to... noc ulatuje i usilnie szuka schronienia? Tylko myśli odbijają się przenikliwym echem.....

 

 

a przecież obok toczy się życie… głosy i obrazy nabierają nowych kształtów... wciąż są niewyraźne, ale można się o nie otrzeć, można dotknąć... tak trudno skupić wzrok na czymś, co nie przemija... nawet tak czarne litery z tych wszystkich listów rozpływają się w dziennym świetle... słońce, gdy tylko rozproszy mgły, zbyt mocno razi swymi promieniami... stąd te łzy... nie sposób dostrzec czegokolwiek...

 

 

kartki, listy, pamiętniki… w oddali cos unosi się na wietrze, prawie można poczuć zapach… urojenia… zjawy… głosy…