Bodin, Tomas — I A M

Nigdy nie przepadałem za The Flower Kings. Mimo że bardzo lubię Kaipę, mimo że cenię umiejętności muzyków, mimo że powinien mi się podobać ten yesowato – jukejowy styl. Nie. Brak umiejętności samokontroli i samoograniczenia – to zawsze zarzucałem Stoltowi i kolegom. Po co tworzyć trzydziestominutowe suity, kiedy ich układ tego nie uzasadnia, i po co wydawać dwuipółgodzinne albumy, skoro pomysłów jest akurat na jedną godzinę? Dlatego gdy Naczelny (jak wiadomo wielki fan skupiny Stolta) wręczył mi do zrecenzowania nową płytę Tomasa Bodina, przyjąłem ten obowiązek bez jakiegoś wielkiego entuzjazmu., zwłaszcza, gdy rzuciłem okiem na okładkę. Trzy utwory, każdy średnio po dwadzieścia minut i po osiem indeksów z hakiem. Nic nowego jednym słowem.
Tak, poszukiwacze progresji w rocku progresywnym powinni ten album obchodzić szerokim łukiem. Jest on totalnie regresywny, przerażająco wręcz eklektyczny i do tego składający się z kiepsko dopasowanych elementów. Ale, o dziwo, słucha się go bardzo przyjemnie.
Z trzech suit chyba najkorzystniejsze wrażenie robi pierwsza, która powoli się rozpędza, dochodzi do kulminacji, po czym kończy się prześliczną, delikatną kodą The Awakening, kojarzącą się nieco z niektórymi miniaturkami Jona i Vangelisa i stanowiącą zdecydowanie najbardziej zwracający uwagę moment płyty. Fragmenty z drugiej i trzeciej suity brzmią jak jakieś nagrania z archiwum Rogera Watersa: sekwencja The Path of Decision może nasuwać skojarzenia z Ciemną stroną księżyca, z kolei trzecia suita zaczyna się zbolałym wokalem à la Waters solo – ale nie trwa długo w tym nastroju, bo za chwilę mamy holdswordthowską gitarę i fragmenty bliskie progmetalu. I tak cały czas. Można by wypisywać trop po tropie, ale nie chcę zanudzić czytelników (przypominam – w sumie dwadzieścia pięć indeksów).
Nie wiem, być może tak właśnie wygląda przepis na album rocka progresywnego w roku 2005 – Bodin jak Bodin, ale skoro niewątpliwie najpopularniejszy współczesny zespół mieszczący się w tym nurcie (nie mów mi, Darku, że nie) nagrywa taki utwór jak Octavarium... W każdym razie proszę nie wszczynać żadnych dyskusji o progresywności i tak dalej. Jeżeli komuś zależy na kilku miło spędzonych popołudniach lub wieczorach, śmiało polecam.