Anti-Depressive Delivery — Feel Melt Release Escape

Gdy w roku 997 król Wikingów Olav Tryggvason zakładał nad rzeką Nidelva osadę Trondheim z pewnością nie zdawał sobie sprawy, że za ponad 1000 lat to stosunkowo niewielkie norweskie miasto będzie na ustach prawie całego świata......nie, tym razem nie chodzi o sporty zimowe:-).

Fani Atrox doskonale wiedzą, że właśnie w Trondheim usytuowana jest kwatera główna ich ulubieńców. Jak się okazuje nie tylko Atrox. W tym mieście aż roi się od progresywnych i zakręconych muzyków. Jak są muzycy, są również i zespoły.

Anti-Depressive Delivery to projekt, którego poczęcie należy datować na 2002 rok. Muzycy biorący udział w projekcie rekrutują się z takich formacji jak wspomniany wcześniej Atrox, Fig Leaf, Bethzaida, Hellstorm i Griffin & Maelström . Na czele kapeli stoi trzydziestoletni wokalista Pete Beck, który na co dzień śpi (:-) u boku ex-Atrox Lady Moniki Edvardsen. Monika zresztą również odrobinkę udziela się w Anti-Depressive Delivery. Słuchać ją w chórkach jak i jest autorką liryk jednego z utworów („o”). Kapela w roku 2003 wydała dwa balony próbne w postaci demówek Voyage of No-Brain Discovery i At rehearsal 03. Dopiero w tym roku pod egidą The Laser’s Edge możemy cieszyć się pełnowymiarowym debiutem Feel Melt Release Escape.

Jeżeli myślicie, że na Feel Melt Release Escape znajdziecie Atroxowe dźwięki to.....nie ten adres. ADD (Anti-Depressive Delivery:-) grają zuuuupełnie co innego. Wyobraźcie sobie kolbę reakcyjną do której (lekko grzejąc) dodamy ok.60% Anekdoten, 20% Pain Of Salvation i 20% rocka progresywnego lat 70-tych, a w szczególności stare, Gabrielowskie Genesis. Produktem niniejszej syntezy są właśnie dźwięki generowane przez ADD.
Lekko surowe brzmienie oparte na rozlewających się partiach melotronu i hammondów co rusz pobudzanych salwami stricto progmetalowych riffów, którym wtórują świetnie wyważone dwie „centralki” obsługiwane przez wyśmienite stopy Terje Krabola.
Na dodatek wokalizy Pete’a są dość melodyjne i strawne. Wizytówką zespołu z pewnością może być otwierający album End Of Days. Drapieżność i łagodność w jednym. Na uwagę zasługują pojawiające się tu i ówdzie rozkołysany, odrobinkę bluesowy feeling (Coward) czy też patetyczna melancholia (Path Of Sorrow). W Penny Is A Slut Machine oraz Bones and Money zostajemy przeniesieni wprost do psychodelicznego świata początku lat 70-tych. Jest i rasowy, krystaliczny progmetal (The Anti-Depressive Delivery).
Jeden album mieniący się tyloma barwami.......
...no i pokręcony artwork Travisa Smitha....

Obecnie gro zespołów dodając po parę akordów z dumą określa się „progresywnymi”. Inni zamiast szumnego manifestowania wydają właśnie takie płyty jak Feel Melt Release Escape.

Potomkowie Olava Tryggvasona nie muszę zakładać rogatych hełmów aby podbić świat.....wchodzą po prostu do studia.........