Niemiecka formacja Annisokay jeszcze w tym miesiącu pojawi się w naszym kraju na dwóch koncertach. Artyści promować będą tymi występami wydaną ledwie dziesięć dni temu recenzowaną poniżej EP-kę Abyss Pt I. Zanim jednak o niej, warto wspomnieć – tym mniej wtajemniczonym – choćby o intrygującej nazwie grupy. Bo to połączenie słów „Ann is okay”, będących nawiązaniem do fragmentu tekstu słynnego hitu Michaela Jacksona Smooth Criminal, w którym ówczesny król popu pytał „Annie, are you okay?”. Co ciekawe, w 2016 roku zespół wydał, tylko w elektronicznej formie, EP-kę z hardcore’owymi coverami piosenek Jacksona: Beat It, Thriller, Scream i They Don't Care About Us, składając niejako hołd artyście, któremu zawdzięcza nazwę. Warto też wiedzieć, że Niemcy mają w swojej historii dość wyjątkowy występ w Polsce – w 2017 roku zagrali na festiwalu Woodstock. Ale do rzeczy…

Pod względem muzycznym grupa z Saksoni-Anhalt nie odkrywa Ameryki. Można ją spokojnie wrzucić do szuflady z post-hardcorem, metalcorem i djentem. Co zatem dostajemy? Mocne, przebojowe numery z potężnymi i ciężkimi riffami gitarowymi, które sąsiadują z wątkami bardziej stonowanymi, silnie okraszonymi ekspansywną elektroniką (to zmiana w ich dotychczasowym brzmieniowym wizerunku). Nie muszę dodawać, że czysty wokal co rusz przeplata się z intensywnym growlem. Nadmienię przy okazji, że w 2019 roku zespół opuścił odpowiadający za te „nieczyste” wokalne partie, Dave Grunewald. Tym samym, melodyjnym śpiewem popisuje się dziś Christoph Wieczorek (i robi to znakomicie!), zaś growlem, Rudi Schwarzer.

Grupa już na wydanym w 2021 roku albumie Aurora silnie uatrakcyjniła swoje brzmienie, czyniąc je bardziej melodyjnym i przystępnym. To jednak, co zrobili muzycy na wydanej w ubiegłym miesiącu EP-ce, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Bo Abyss Pt I to niespełna 22-minutowa, muzyczna bomba z sześcioma petardami, dosłownie rozwalającymi system. Powiedzieć, że muzycy mają pomysł na kapitalne, wręcz bezczelnie popowe melodie, to prawie nic nie powiedzieć. Ma ta muzyka niesamowitą moc, poczynając od wzniosłego, pełnego mroku i tajemniczości, epickiego wstępu a kończąc na dopinającym całość, bujającym Time. A po drodze jest między innymi Human, z chłoszczącymi riffami w Evergreyowym stylu i z iście patetycznym refrenem, czy „komercyjnie” zaaranżowany Calamity, który początkowo niemalże zaprasza na dyskotekę. Na koniec zostawiłem sobie Ultraviolet – wręcz perfekcyjnie zestawiający brudną, ekstremalną agresję z pięknymi, melodyjnymi sekwencjami, ozdobionymi czystym wokalem z - robiącym klimat - pogłosem. To dla mnie dziś absolutnie metalowy przebój tego roku! Cóż, to kawał ciężkiego i melodyjnego grania... niekiedy znacznie lepszy od mainstreamowych wydawnictw metalcore'owych. Z niecierpliwością czekam na część drugą Abyss.