Synaesthesia — Synaesthesia

Nie ukrywam, że przyczyną pojawienia się tej recenzji w naszym serwisie jest przyjazd formacji do Polski. Przypomnę, że Synaesthesia wystąpi po raz pierwszy w Polsce 19 września w warszawskiej Progresji u boku węgierskiej grupy Special Providence, rodzimego State Urge i gwiazdy wieczoru, Amerykanów ze Spock’s Beard.

Synaesthesia to przede wszystkim autor muzyki, wokalista i klawiszowiec Adam Warne – 21-letni młodzian (!!),  który zagrał na recenzowanym krążku na wszystkich instrumentach, a którego wspomagają gitarzyści Sam Higgins i Ollie Hannifan (obecnie w składzie formacji są jeszcze gitarzysta Joey Frevola, perkusista Robin Johnson i basista Peter Episcopo).

Zatytułowany tak jak zespół album jest debiutanckim krążkiem wydanym na początku 2014 roku przez znaną w świecie progresywnego rocka wytwórnię Giant Electric Pea Records. Wytwórnię założoną przez znanego z IQ Mike’a Holmesa oraz byłego muzyka Jadis, Martina Orforda i mającą w swojej wydawniczej stajni takie składy jak IQ, Big Big Train, Renaissance, Spock's Beard, Threshold, czy Johna Wettona. Zresztą znajomość ze wspomnianym Holmesem, była dla wypłynięcia Synaesthesii na szersze muzyczne wody kluczowa. A sam Holmes został producentem tej płyty.

Po tym wszystkim co powyżej nietrudno się zorientować, z jaką muzyczną materią mamy tu do czynienia. To oczywiście rock progresywny. Taki bliższy brytyjskiego neoproga, mogący się spodobać miłośnikom DeeExpus Project, Kino, Frost*, Lonely Robot, It Bites, ale także wielbicielom Porcupine Tree i  Pink Floyd. Jednego tylko zrozumieć nie mogę. Skąd te zachwyty i peany nad tym krążkiem? Bo czytając niektóre recenzje w branżowych „progowych” portalach można odnieść wrażenie, że mamy do czynienie z dziełem nieprzeciętnym i wyjątkowym.

Nic z tych rzeczy, bo Synaesthesia zawiera siedem kompozycji wpisanych w 50 minut przewidywalnej i mało zaskakującej muzyki zawierającej trochę mocniejszego riffowego grania, skontrastowanego z akustycznymi rozwiązaniami, kilka ciekawych gitarowych solówek (Time, Tension & Intervention, Epiphany), parę klawiszowych popisów, Hammondowych teł i sporo całkiem nowoczesnej elektroniki. A wszystko ubrane w przyjemne, ale niepowalające melodie. Nie sprzyja ich wyrazistości przeciętny i mało charakterystyczny wokal (niekiedy dla urozmaicenia przetwarzany, jak w Good Riddance) Adama Warne’a. Najciekawiej oczywiście prezentuje się rozpoczynająca album 22 – minutowa suita Time, Tension & Intervention, składająca się z sześciu części, oferująca różne wątki – od tych cięższych, po klimatyczne zwolnienia. Jednym słowem, szału nie ma.  Album jakich wiele, poprawny.