Led Zeppelin — IV

 

Te wersy, wykrzyczane przez Roberta Planta zaczynają najbardziej znaną płytę w historii Led Zeppelin. Ale, by specjalnie nie odchodzić od stylistyki recenzji płyt Zeppelinów w naszym serwisie kilka dat i faktów dla pogłębienia kontekstu kulturowego. Politykę (której nadmiar mamy w ostatnim czasie) pominiemy ze względów oczywistych, parę słów należy się światkowi rockowemu. 1971 rok wcale nie jest gorszy od swoich poprzedników. Tylko w naszym kraju „wychodzą” takie epokowe dzieła, jak Enigmatic Niemena, Blues Breakoutu czy Korowód Grechuty z Anawą. Uff, a przecież świat nie stoi w miejscu. Islands Crimsonów, Nursery Cryme Genesis, czy choćby Aqualung Jethro Tull, to tylko trzy kolejne przykłady niesamowitej obfitości znakomitych płyt, które przyniósł fanom dobrej muzyki rok 1971. Zapomniałbym: niestety w lipcu, w odstępie kilku dni umierają: najpierw Jim Morrisom, a następnie Louis Armstrong.

 

W tym samym roku, dokładniej 8 listopada ukazał się czwarty album grupy Led Zeppelin. Jak zwykle, bez tytułu, choć tym razem, poza tradycyjnym oznaczeniem „IV” nadano mu jeszcze inne nazwy. „Four Symbols” / „ZOSO” / czy właśnie owe symbole umieszczone na okładce (tylko jak to wymówić) „”. Najpopularniejsza jest jednak kolejna rzymska cyfra przypisana płycie i przy niej umownie pozostaniemy.

 

Czwórka to Black Dog, ostre krzykliwe wejście wokalisty i riff gitarowy, od którego miękną kolana. A zaraz po nim rock’n’roll (tytułowo i dosłownie). Energetycznie, porywająco i z wykopem. Chwila wytchnienia – The Battle Of Evermore, prawie sześciominutowa ballada, świetnie wykonana przez Planta. I jeszcze Four Stick, w którym John Bonham gra na perkusji czterema pałeczkami, akustyczno – hippisowski Going To California, no i rzecz jasna kolejny hardrockowy numer Misty Mountain Hope, gdzie, jak sam tytuł wskazuje kłaniają się inspiracje twórczością J.R.R. Tolkiena.

 

 

I to byłoby prawie wszystko. Prawie. Bo pominąłem dwa nagrania. Ten SŁYNNY utwór, Stairway To Heaven. Absolutne arcydzieło muzyki rockowej. Nie wiem, co bardziej zadziwia. Czy balladowy wstęp, zmiany tempa a może solówka Jimmiego Page’a? Trudno powiedzieć, choć przecież wszyscy znają to nagranie i każdy odnajduje w nim, to co chce.

 

Najważniejszy dla mnie utwór na płycie to When The Levee Breaks. Stary blues Kansas Joe McCoy and Memphis Minnie, nagrany na nowo, z surowo brzmiącą perkusją – dla której specyficznego, takiego metaliczno – garażowego brzmienia, specjalnie ustawiono bębny Bonhama.

 

 

 

 

Znakomite nagranie. Prawdziwe zwieńczenie niezwykłego albumu. Zawsze z wypiekami na twarzy słucham tego nagrania. Posłuchajcie i wy. Bo to wyjątkowe dzieło. Bezwzględnie polecam.