Jaad — Dwa

Niecała godzina dobrej muzyki. Przeglądając stronę zespołu znajdziemy informację, że jest to trzecie wydawnictwo istniejącego już ponad dwanaście (w momencie wydania płyty) lat zespołu. Nie jest to ilość imponująca, ale muzyka nam to wynagradza. Rozpoczyna się ciekawym brzmieniem gitary klasycznej, by po dwóch minutach przejść w pełny artrockowy utwór, gdzie mamy możliwość poznania barwy instrumentów na jakich grają członkowie zespołu, a także głosu wokalisty. Zapowiada się bardzo interesująco. Przemyślane kompozycje, dobra aranżacja, a także mastering w studio spowodowały, ze płyta nagrana jest równo. Dzięki za wszystko czemu słucha się jej przyjemnie i z uwagą.

Płyta jest zróżnicowana, dominują utwory spokojne, jakby zamyślone. Muzyka też jest stonowana i dobrze dopasowana do wokalisty – albo odwrotnie. Wielu krytyków podkreśla, że Fortepian i Na Dobrą Wróżbę to klamra spinająca cały album. Rzeczywiście nie sposób nie usłyszeć tej klamry, choć muzycy zarzekają się, że nie jest to koncept album. Moim zdaniem nie jest to najważniejsze. Wokalista śpiewa tu po polsku i angielsku, z czego to pierwsze wychodzi mu zdecydowanie lepiej. Przy śpiewie angielskim, mam wrażenie jakby celowo szukał mocniejszych brzmień, co niekoniecznie się przekłada na jakość śpiewu. Wyjątkiem jest może After Tonight Blues gdzie bluesowe akordy, niejako narzucają inny temperament głosu.

Ciekawie brzmią Crusider i Gods Of War gdzie znajdziemy nawiązania do Krainy Karmazynowego Króla i troszkę nam się rytm połamie (ale nie za dużo). Doskonałe wrażenie robi trąbka, której moim zdaniem jest zdecydowanie za mało, ale chociaż te krótkie chwile z nią powodują radośniejsze oblicze i szybsze bicie serca. Whispers bardzo mi przypomniało młodzieńcze lata, gdy zachłystywałem się Nirwaną. Coś w tym utworze jest. Zachęcam też do odsłuchania ostatniego czternastego utworu (bonusowego), który… sami odkryjecie.

Ciekawa i wciągająca płyta, pozwalająca na chwilę odpoczynku i zadumy. Jednocześnie potwierdzająca, że dobra polska muzyka nie umarła, że mimo beznadziejności komercyjnej szmiry w mediach, możemy znaleźć perełki, które z powodzeniem możemy pokazać światu.