Farben Lehre — Stacja Wolność

Rzadko piszemy tu o punk rocku, sam też jakoś wielce nie siedzę w tej stylistyce. A jednak od czasu do czasu warto odetchnąć od rozbuchanych form progresywnego rocka i dać szansę energicznej  i treściwej rockowej prostocie. Tym bardziej, że płyta dotarła do naszej redakcji a sygnuje ją nie byle kto, bo legenda polskiego punk rocka, Farben Lehre.

Stacja Wolność to dwunasty album w dyskografii załogi Wojciecha Wojdy ukazujący się po sześciu latach od Achtung 2012, ostatniego krążka z premierowym materiałem. Ale warto było nań czekać, bo pod każdym względem wyszedł im świetnie. Muzycznie prochu oczywiście nie odkrywają. Dominują zwięzłe, trzyminutowe, galopujące do przodu punk rockowe petardy, ubrane w zapamiętywalne gitarowe riffy oraz absolutnie nośne, by nie powiedzieć zabójczo przebojowe, refreny. Takie są Stacja wolność, 12 pytań, Prawdziwka, Marionetka, Zero, Wódz, Nie lubię, czy Dobranoc. Ale to nie wszystkie numery. Pozostałe przynoszą odmianę, która urozmaica stylistyczne ten album i nie pozwala się nim zmęczyć. Fajnie bujają w stylu reggae Kamienie i Tak niewiele. Ali-Baba z kolei przynosi sporą dawkę orientu (choć też i nieco bałkańskiej, folkowej melodyki), a wszystko to za sprawą kapitalnych skrzypcowych figur serwowanych przez Michała Jelonka. Na takie smyczkowe klimaty, wnoszące w kompozycję mnóstwo nostalgii, warto zwrócić uwagę w Metaforach, szybkich, ale opartych na brzmieniu akustycznej gitary. W nich też mamy popisową skrzypcową solówkę Jelonka. Sam utwór pachnie zaś Muńkowym T. Lovem. Artyści nie uciekają też i przed łagodną, balladową formą. Przykładami niech będą Przebudzenie i kończące całość Ludzie we mgle. W obu zwraca uwagę „robiąca” drugi wokal Agata Wojda. W Ludziach we mgle, które już dziś mogłyby uchodzić za balladową klasykę polskiego rocka, nie można też nie zauważyć bardzo udanego gitarowego solo z lekko bluesowym nalotem.

Muzyka to jednak tylko jedna strona tego wydawnictwa. Bo punk rock to przede wszystkim przekaz. I bunt. Wojda prosto w oczy, choć z dużym luzem i swobodą (widocznymi w zgrabnych rymach) odnosi się do naszej współczesnej rzeczywistości. W Kamieniach nie godzi się na zrodzony w Polsce polityczny podział (Co się z nami stało, co poróżniło nas? Byliśmy kolegami, a plujemy sobie w twarz. Zaplątani w sieci złej politycznej gry, ciągle się pojawia ktoś, kto mówi jak żyć). W wielu tekstach nie brakuje bardziej lub mniej oczywistych odniesień do naszej politycznej sceny (Ali-Baba,  12 pytań, Kontratak, Wódz). Czasami, dla wzmocnienia przekazu, używa wulgaryzmów, jak we wspomnianym Kontrataku (Kurwa… co dzieje się z tym pięknym krajem?). Żeby była jasność, wyrażona tu krytyka nie dotyka tylko aktualnie rządzących i ma nieco szerszy wymiar. Wystarczy posłuchać refrenu Dobranoc (Bez wiary w lewicę, bez wiary w prawicę, mówimy dobranoc całej polityce). Są też tu i utwory bardziej refleksyjne i uniwersalne w przekazie, jak Przebudzenie i Ludzie we mgle. A swoistym mottem artystów może być zdanie zawarte w Dobranoc: Walczymy muzyką, uzbrojeni w rymy, mamy piosenki, a nie karabiny… Trafna puenta dla płyty, której kluczowymi słowami są wolność, szacunek, tolerancja i prawda. Jednym zdaniem? Legenda w formie.