Alarion — Waves Of Destruction

Alarion to projekt holenderskiego gitarzysty Basa Willemsena. Jego początki sięgają 2005 roku, kiedy to w Utrechcie Willemsen stworzył projekt o delikatnie innej nazwie, Alerion. Pod tym szyldem zrealizował w 2007 roku demo zatytułowane  Fledgling, zaś dwa lata później materiał promo Turn of Fate, z którego tytułowa kompozycja znalazła się w 2011 roku na dwupłytowej kompilacji Melody and Malice wydanej przez Femme Metal Records, obok utworów Lacuny Coil, Arch Enemy i… naszego Crystal Viper. Drugie życie projektu zaczęło się w 2014 roku, już pod obecną nazwą, a mający swoją premierę za kilka dni krążek Waves of Destruction jest właściwym i pełnym debiutem muzyka.

Artysty, który postanowił iść drogą swojego bardziej znanego rodaka – Arjena Lucassena – i stworzyć rozbudowany muzycznie i literacko koncept album. Podobnie jak on zaprosił do całego przedsięwzięcia mnóstwo artystów z progresywnego światka, w tym także tych, którzy współpracowali z Lucassenem.  A znaleźli się wśród nich między innymi Damian Wilson (Threshold, Headspace), Irene Jansen (Ayreon, Star One), Paul Glandorf  (Arjen Lucassen), Tineke Roseboom (Blaze Bayley), Ben Mathot (Epica, Revamp, Xandria) i Erik Laan (Silhouette).

I… w sumie materiałem tym mogą zainteresować się fani twórczości Lucassena. Album ma charakter wielowątkowego dzieła bogatego pod względem instrumentalnym i aranżacyjnym. Stylistycznie dominuje na nim symfoniczny metal przeplatający się z elementami progmetalowymi i powermetalowymi, ale też fragmentami muzyki folkowej i klasycznej. Czuć w całym przedsięwzięciu duży szacunek dla ducha muzyki lat siedemdziesiątych. Czy jednak możemy postawić ten album obok Arjenowych przedsięwzięć?

Nie za bardzo. Niewątpliwie jego ogromną wartością jest śpiewający Damian Wilson, którego wokal jest w stanie podnieść kompozycje o poziom wyżej. To dzięki niemu świetnie wypadają dwa pierwsze, właściwe utwory - szybki, zawierający partie chóralne Chains of the Collective i Waves of Destruction - II - Struggle for Survival – ciężki, momentami progmetalowy, jednak chwilami śliczny melodycznie w zwolnieniach. Dalej już tak fajnie nie jest. Kompozycje nie bronią się jakimiś wyszukanymi melodiami, nie zostaje na dłużej nawet ballada zaśpiewana przez Irene Jansen. Warto jednak zatrzymać się przy A Life Less Ordinary i przy najdłuższym w zestawie The Whistleblower - II - Vindication. Solidny album, jednak bez większych zaskoczeń. Warto dodać, że 3 czerwca, w znanym holenderskim klubie De Boerderij w Zoetermeer, odbędzie się koncertowa premiera tego wydawnictwa, podczas której album wybrzmi w całości.