Puzzle — Puzzle

„Puzzle” to nowa propozycja Lynx Music, pochodząca spoza prog-rockowych terytoriów. Zespół – jak czytamy w materiałach promocyjnych – powstał w roku 2010 z inicjatywy gitarzysty Artura Lipki; po drodze były koncerty, singiel „Małe domki” i rotacje składu (odszedł m.in. Lipka); w końcu w roku 2015 ukazał się debiutancki album, przynoszący nieco ponad trzy kwadranse muzyki.

Otwierający całość utwór „Wiosenna” faktycznie jest bardzo wiosenny – niespieszny rytm, delikatny akompaniament głównie instrumentów klawiszowych, bezprogówka delikatnie snująca swoje partie, fortepian, saksofon, zwiewny, delikatny śpiew… Równie udanie wypada zamykający całość „Mało siebie” – powoli płynący przed siebie, stonowany, ładnie zabarwiony elektroniką. I gdyby taka była reszta płyty, byłoby naprawdę dobrze – tyle że w pozostałej części płyty jest bardzo różnie. We „Fragile Illusion” pojawia się programowany, dość nerwowy rytm, całość jest dość żwawa, ale warstwa melodyczna wypada tak sobie… „Cuda się zdarzają” to całkiem udana próba lekko unowocześnionego pop-soulowego grania, jakie w latach 90. proponowało wiele polskich wokalistek, a tytułowe „Puzzle” to z kolei porcja klasycznego jazzowego grania ery swingu. Do tego mamy tu wielobarwny instrumentalny utwór „Jedną z dróg”, w którym jest miejsce i na co nieco rytmicznych kombinacji, i na gitarę rozpiętą między delikatnym plumkaniem a mocniejszymi riffami, i fajne solówki trąbki i gitary… W „Dance Into The Groove” i „Małych domkach” zespół zapuszcza się w funkowe rejony, choć tym (niezłym) utworom trochę brakuje aż takiej pulsacji, jaką niosły klasyczne funkowe utwory czarnych mistrzów. Pod koniec płyty robi się spokojniej, bardziej balladowo: najpierw „Na jednej z wielu gwiazd”, potem tradycyjna holenderska kołysanka „Slaap kindje slaap” podana w formie rockowej ballady i na koniec wspomniane już „Mało siebie”.

Eklektyzm stylistyczny to nic złego – jest mnóstwo wykonawców, którzy potrafią na jedną płytę wrzucić kompozycje z bardzo różnych muzycznych bajek; ale Puzzle jeszcze nie potrafią nadać tym utworom swojego charakteru, swojej tożsamości – poszczególne kompozycje same w sobie bywają naprawdę dobre (jest tu kilka udanych utworów – oprócz otwarcia i zamknięcia płyty na pewno „Slaap…” i „Jedną z dróg”), ale album jako całość robi dość chaotyczne, niespójne wrażenie. Cóż – biorąc pod uwagę prawie pięcioletnią historię grupy, nagrania były prawdopodobnie zbierane z różnych lat działalności Puzzle i z różnych składów. Przy kolejnej płycie powinno się udać stopić różne inspiracje w spójny styl – czego jak najbardziej zespołowi życzę, bo słychać, że potencjał jest. Na razie 6 gwiazdek z małym plusem.