Soord, Bruce & Renkse, Jonas — Wisdom Of Crowds

A to się projekcik zrobił. Lider Katatonii, mistrzów klimatycznego metalu i frontman operującego w raczej progresywnych rewirach The Pineapple Thief. Co z tego wyszło? Myślicie że jakaś mieszanka wyżej wspomnianych stylów? Nic z tych rzeczy! Można powiedzieć, że charyzmatyczni artyści zawarli porozumienie ponad podziałami proponując muzykę, która nijak się ma do tego, co robią w swoich macierzystych grupach. Co ciekawe – jestem przekonany, że album może się spodobać wielbicielom zarówno jednej, jak i drugiej formacji.

No bo naprawdę trudno, żeby tak depresyjny a zarazem melancholijny wokal jakim dysponuje Renkse, choć chwilami nie przywoływał Katatonii. Poza tym na Wisdom Of Crowds w kilku kompozycjach zastosowano tak charakterystyczne dla szwedzkiej kapeli wokalne harmonie (np. w kompozycji tytułowej). I z tego też chociażby względu wielbiciele śpiewu Renkse powinni zainteresować się krążkiem. Z drugiej strony – sporo na tym albumie syntetyczności i elektronicznych zapętleń, którym wydawał się hołdować na przykład na Someone Here is Missing, swojego The Pineapple Thief, Bruce Soord (patrz takie kompozycje jak Wake Up The Dead, czy Preparation For Meltdown).

Jaki jest zatem efekt finalny? Ciekawa dźwiękowa mieszanka, która przede wszystkim przenosi nas do świata muzyki… Depeche Mode (!). I to tak raczej z ostatniej dekady. Posłuchajcie zabójczo nawiązujących do ich stylistyki Radio Star (tu przesterowany wokal pachnie nawet Gahanem) i kończącego całość, sunącego transowo do przodu Flows Through You. Panowie przesadziliby jednak, gdyby robili tylko zrzynkę z kapeli powstałej w Basildon. I dlatego już w takim Frozen North synthpopowa zwrotka skontrastowana została z rozpędzonym melodyjnym refrenem opartym na gęstym gitarowym podkładzie. Sporo w tej ich propozycji – powiedzmy sobie otwarcie, ocierającej się o elektroniczny pop (uszlachetniony wszakże klimatycznym głosem Renkse) – gitarowego, przesterowanego brudu, naleciałości triphopowych (rytmika), industrialnych (Flows Through You, The Light, w którym, żeby było ciekawiej, mamy piękne, prawie artockowe, gitarowe solo), czy postrockowych (gitarowy zgiełk w Stacked Naked Preted).

Dużą siłą tego albumu są udane i zapamiętywalne melodie. Niekiedy nabierają one wręcz przejmującego charakteru, jak we wzniosłej balladzie Stacked Naked Preted, bądź w pojawiającej się zaraz po niej, równie ujmującej, kompozycji The Centre Of Gravity. Jak na poboczny projekt bardzo mocna pozycja, już teraz warta zauważenia w tegorocznych podsumowaniach płytowych.