American Dollar, The — Atlas

W ciągu niecałego roku The American Dollar nagrał zarówno płytę mogącą śmiało startować do tytułu najnudniejszego krążka świata, jak i jeden z lepszych albumów, jeśli nie najlepszy, w swojej dotychczasowej karierze.

Pojęcia zielonego nie mam, skąd taka nagła zmiana. Cóż, być może wynika to po prostu z chęci spróbowania sił z czystym ambientem, czego wyrazem był arcynudny „Ambient One” – płyta tak mało charakterystyczna, że nawet sam już nie pamiętam, co na niej dokładnie było. Chłopcy poszli jednak po rozum do głowy i stwierdzili, bardzo zresztą słusznie, że zdecydowanie lepiej wychodzi im mieszanie post-rocka z elektroniką.

Tegoroczna „Atlas” to jednak album różniący się od poprzednich dokonań duetu, choć teoretycznie jest to znów hybryda tych samych stylów muzycznych w bardzo zbliżonych proporcjach. Zatem, w czym tkwią te różnice? Przede wszystkim w bardzo fajnym podejściu do partii gitary. Instrument ten brzmi inaczej niż na poprzednich płytach – bardzo przestrzennie, ciepło, a przede wszystkim bardziej wyraziście. Słuchając wcześniejszych dokonań The American Dollar miałem czasem wrażenie, że gitara ginie gdzieś między klawiszowymi plamami i zabawami z elektroniką. Na „Atlas” jest ona bardziej wyeksponowana i jeśli występuje – a nie znajdziemy jej w każdym utworze – bez wątpienia nadaje muzyce uroczego, choć mocno nostalgicznego klimatu, a w „Oil And Water” nadano jej nawet nieco ostrzejszy, rockowy wydźwięk. Kolejna sprawa to podejście do elektroniki – teraz to raczej tło, mniej tutaj hałaśliwych zgrzytów czy generowanych bitów, dzięki czemu muzyka brzmi naturalniej i bardziej emocjonalnie. Zachowano też te elementy, za które cenię The American Dollar – umiejętnie wkomponowane partie klawiszy, duży udział bębnów oraz przestrzenne i głębokie brzmienie. Mówiąc krótko, Amerykanie postawili na sprawdzoną recepturę, aczkolwiek zmieniając parę szczegółów, nadali całości innego smaku, jeszcze bardziej nostalgicznego i tym razem chyba również smutnego. To chyba właśnie dzięki temu tak dobrze słucha się „Atlas” w samotności, najlepiej wieczorem, gdy nic nie rozprasza naszej uwagi. To jedna z tych płyt, która nie narzuca niczego, a wymaga jedynie chwili zwolnienia. Ciężko powiedzieć, aby „Altas” zaskakiwał czymkolwiek. Nie wybucha, nie wścieka się, nie gra na skrajnych ludzkich emocjach, od początku do końca korzysta mniej więcej z tych samych środków wyrazu, kołysze, koi nerwy i uspokaja, a dzięki temu tak fantastycznie hipnotyzuje i wciąga. Pomimo dużego udziału elektroniki i zdającego się mówić coś zupełnie innego tytułu, „Atlas” to płyta bardzo ludzka. Jeśli czegoś jej brakuje, to może właśnie nieprzewidywalności, bo nie zaszkodziłoby, gdyby muzyka zaskoczyła jakąś niespodziewaną nutą.

Na pewno „Atlas” nie jest muzyką dla każdego, bo jednak wymaga sporo uwagi. W innym przypadku nie wciągnie i nie da się poznać w całości. Szkoda by było, bo ta płyta jest warta poświęconego na nią czasu. The American Dollar nagrywali już rzeczy niezłe, ale „Atlas” to chyba najlepszy album, jaki do tej pory popełnili.