Colonel Les Claypool’s Fearless Flying Frog Brigade — Live Frogs Set 1

Basista-wirtuoz, awokalny-wokalista, kompozytor-szaleniec, artysta-ekscentryk imieniem Les Claypool, jest prawdopodobnie wynikiem tajnego eksperymentu rządowego, składowania odpadów radioaktywnych w niedozwolonym miejscu, albo interwencji nieznanej Ziemi obcej cywilizacji. Wystarczy nań spojrzeć by wysnuć taki wniosek... a gdy jeszcze posłuchać, to sprawa wydaje się zupełnie oczywista...

Kojarzony przede wszystkim jako charyzmatyczny lider tria Primus na swym koncie ma też parę niezwykle interesujących projektów pobocznych (choćby rewelacyjny Oysterhead tworzony razem z Treyem Anastasio i Stewartem Copelandem, czy Colonel Claypool's Bucket of Bernie Brains, w którym udzielają się - zgadza się, można to wywnioskować z nazwy tej formacji - Buckethead, Bernie Worrell i Brian Mantia), oraz liczne romanse z muzykami takimi jak Adrian Belew, czy Tom Waits. Innymi słowy Les nie lubi się specjalnie nudzić; Nic więc dziwnego, że w chwili zawieszeniu działalności rodzimej formacji (po trasach koncertowych promujących płytę Antipop) nie przeszedł na muzyczną emeryturę a zebrał grupę ochrzczoną - klasycznie dość niebanalnie - Colonel Les Claypool’s Fearless Flying Frog Brigade (czyli coś w ten deseń: Nieustraszona Brygada Latających Żab Pułkownika Lesa Claypoola) i jesienią 2000 roku zagrał z nią cykl koncertów.

To właśnie podczas tej trasy, jeszcze przed zarejestrowaniem przez zespół płyty studyjnej, nagrane zostały dwa koncerty (8 i 9 października) z których zapis ukazać się miał w kwietniu i lipcu 2001 a.d..

Live Frogs Set 1

otwierają, nagrane wprost z jakiegoś bajora, rechoczące żaby, które po krótkim w(y)stępie zagłuszone zostają znanym i lubianym riffem z Thela Hun Ginjeet grupy King Crimson! Cóż, nie powinno to dziwić, skoro płyta Discipline Frippa i spółki (zwłaszcza takie jej momenty jak choćby Elephant Talk) to chyba jedyne nagranie niezwiązane z Claypoolem, w których można by odnaleźć pewne podobieństwo do muzyki lidera Primusa. Bez mała piętnastominutowe wykonanie Thela Hun Ginjeet powala energią, rozbudowanymi solówkami (świetny saksofon Skerika) i charakterystycznym dla Lesa przesterowanym, mocnym brzmieniem basu.

Kolejne utwory to mieszanka kompozycji Claypoola z jego projektów Sausage oraz Les Claypool and the Holy Mackerel, pojawia się też (w Shattering Song) drugi po coverze King Crimson ukłon w stronę klasyki rocka - czyli wstawka z Riders on the Storm the Doors. Wszystkie kompozycje są rozbudowane (jedna tylko trwa nieco mniej niż 6 minut) a psychodeliczne improwizowane wstawki i znakomite solówki ciągną się jedna za drugą... Doprawdy, dowodzona przez Lesa brygada to prawdziwa ekstraklasa i - co ważne - każdy muzyk w czasie występu ma szansę pokazać swoje umiejętności, żaden nie jest spychany na dalszy plan. Wyróżniłem już z tego grona saksofonistę, chociaż prawda jest taka, że ogromne brawa należą się każdemu instrumentaliście z osobna. Przyjrzyjmy się więc rzeczonym Latającym Żabom, są to: Todd Huth (gitara) i Jay Lane (perkusja), czyli panowie, którzy współtworzyli z Pułkownikiem zespół Sausage (trio to wydało płytę w 1994 roku); Wspominany już Skerik, który od czasu występu z Claypoolem na Mountain Aire Festival, w maju 2000 r., stał się jego nadwornym saksofonistą; Jeff Chimenti (klawisze) udzielający się w Ratdog; i niejaki Eenor (gitarzysta), którego Les do zespołu dosztukował z... ogłoszenia. Towarzystwo wyborne, jak zwykle zresztą, gdy zebrane jest pod dowództwem Pułkownika!

Płytę kończy dwunastominutowe wykonanie Shine On You Crazy Diamond Pink Floyd. Można by przypuszczać, że utwór ten był interpretowany przez tylu muzyków, a przy tym jest tak dobry sam w sobie, że w jego temacie nie da powiedzieć się już nic więcej. Nie da, jeśli w składzie zespołu, który go wykonuje nie znajduje się muzyk pokroju Claypoola. Rozbudowany o charakterystyczny groove basowy Lesa klasyk floydów zapuszcza się w rejony, w których chyba jeszcze nigdy nie był, co z kolei daje ogromne pole do popisu gitarzystom, którzy w czasie solówek wyciskają z instrumentów siódme poty.

Colonel Les Claypool’s Fearless Flying Frog Brigade to projekt dużo bardziej jazzowy i bardziej nastawiony na improwizacje niż Primus, więc idea by uchwycić na płycie jego sceniczną magię była jak najbardziej słuszna. Claypool, klasycznie, śpiewa tak, że uszy więdną - zwłaszcza razi to w granych przez Brigade coverach, niemniej umiejętności muzyków i ich feeling powodują, że całości słucha się z dużą przyjemnością. Szkoda tylko, że nie powstał „Set 3”, na którym znalazłby się materiał z autorskiego krążka Brygady Żab (w nieco zmienionym składzie nagrali oni Purple Onion w 2002 roku).