Da Capo Players — String Quartet Tribute To Dream Theater

Nie przepadam za rockowymi (i metalowymi) próbami interpretacji muzyki klasycznej (cóż nie każdy jest miłośnikiem "bombastycznych form klasycznych" autorstwa Trans Siberian Orchestra). Przeważnie takie interpretacje ocierają się o kicz i są niestety dość kiepskie. Każdy szanujący się gitarzysta powinien umieć zagrać Toccatę d-moll, Jana Sebastiana Bacha i maltretować nią słuchaczy. A , Fe…
I nie do końca odpowiada działanie „w drugą stronę”. Swoista moda, zapoczątkowana przez Finów z Apocalyptici przybrała moim zdaniem rozmiary karykaturalne. Stąd też po propozycji Lothien, by zrecenzować ten „tribjut tu” moja odpowiedź zabrzmiała: NIE. I tak sobie leżała płytka, leżała. Kurzem się pokryła. No ale w końcu zdobyłem się na odwagę i …

Nie jest to aż tak źle. O tym, że utwory Dream Theater świetnie się sprawdzają w „konwencji klasycznej” przekonało (przynajmniej mnie) znakomite SCORE. Tym razem skład zespołu skrzypków ograniczył się do 4 osób. Słów kilka o ansamblu. Muzycy nagrali już w tym składzie kilka albumów „w hołdzie dla…Rush, Moby’ego, Jane’s Addiction” i chyba taka konwencja im służy. Da Capo Players nie są aż tak fenomenalni jak Kronos Quartet (nadal pamiętam ich warszawski koncert), ale prezentują się moim zdaniem bardzo dobrze. Muzycy są bardzo dobrymi instrumentalistami i całkiem nieźle odczytali techniczne zawiłości muzyki Teatru Marzeń (no i nawet trochę poimprowizowali). Utwory zebrane na albumie to dość ciekawy zbiór. Tym razem nie ma żadnych suit (co moim zdaniem byłoby dość karkołomnym zadaniem). Są za to utwory – może mniej „klasyczne” , za to bardzo charakterystyczne dla DT. Zaczyna się oczywiście od uwertury (Overture 1928). Całkiem nieźle jak na początek. Słychać całe subtelności muzyki drimów. Przepięknie poprowadzone partie skrzypiec, że świetną partią solową. Następnie Pull Me Under – dość bezbarwnie wykonane i chyba nieco bezdusznie. Mocarnie za to zabrzmiało As I Am – czyli utwór o porażającej sile ciężkości. I pomimo mało rockowego instrumentarium utwór nic nie stracił ze swej siły i mocarności. W sumie zabrzmiało to bardzo w stylu Kronosa. Oddech w postaci Peruvian Skies – huśtawka nastrojów. Odnoszę wrażenie, ze muzycy Da Capo Players lepiej się czują w utworach dynamicznych, mocniejszych, niż w balladach. Jakoś tak topornie to zabrzmiało. Poprawnie, ale bez większych wzruszeń. The Dance of Eternity – oj poszaleli muzycy. Utwór, będący pierwotnie jedną wielką klawiszową improwizacją by Jordan Rudess, jest w interpretacji skrzypków jeszcze bardziej zakręcony (te elementy country!). Lifting Shadows Off A Dream – podobnie jak w przypadku Peruvian Skies – chyba nie utrafiono w atmosferę utworu (a może po prostu zabrakło klawiszy??). Ytse Jam – miód na uszy! Szaleństwo w 100% . Oczywiście muzycy trzymają się struktury tego utworu, ale pozwalają sobie na „odjazdy”. Najmocniejszy, oprócz As I Am punkt tego albumu. Całość wieńczy Hell’s Kitchen. W przypadku tego utworu mam zagwozdkę. Z jednego z najlepszych momentów Falling Into Infinity zrobiono coś tak bezkształtnego i nudnego, że aż mdli.